από την Στεφανία Παπαδάκη,
Ψυχολόγο,
M.Ed στην Ειδική Αγωγή,
M.Sc στην Συμβουλευτική Ψυχολογία
Η μέρα του γάμου γίνεται αναμφίβολα η πιο ευτυχισμένη στιγμή κάθε κοπέλας, μεγαλωμένης με το ελληνικό παραδοσιακό όνειρο που εξισώνει την οικογένεια με την κοινωνική καταξίωση. Από την πολύ νεαρή του ηλικία, κάθε κοριτσάκι ακούει τις γνωστές πατροπαράδοτες ευχές (να σε καμαρώσουμε νυφούλα! στις χαρές σου!), και ονειρεύεται με αγωνία, τη λαμπερή και παραμυθένια μέρα που θα ντυθεί στα λευκά και όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα πάνω του…
Και πραγματικά, όταν η μοναδική στιγμή φτάσει και η κοπέλα ανεβεί με αυτόν που έχει επιλέξει ( ή έχει επιλεχθεί), τα σκαλιά της εκκλησίας, η νύφη και μέλλουσα σύζυγος, μεταβαίνει αυτόματα στο μαγικό κόσμο του δικού της παραμυθιού που αποτελείται από πανέμορφα λουλούδια, τούλια, χαμόγελα και αρκετή «χρυσόσκονη». Οι ευχές που δίνονται στο ζευγάρι είναι αμέτρητες, η σαμπάνια ρέει άφθονη και ο ερωτικός ρυθμός του βαλς «τυλίγει» με περισσή αγάπη τους νεόνυμφους. Επιτέλους η νύφη, έγινε πλέον και αυτή, άξια και κοινωνικώς αποδεκτή από όλο τον οικογενειακό και κοινωνικό της περίγυρο, εκπληρώνοντας τα δικά της όνειρα αλλά και αυτά της πατρικής της οικογένειας.
Το επόμενο πρωί, που τα δώρα των καλεσμένων αρχίζουν σιγά σιγά να ανοίγονται, η κοπέλα και –τώρα πλέον- σύζυγος, έχει να ανοίξει και άλλα μεγάλα «πακέτα» στη ζωή της. Συμβίωση, καθήκοντα, υποχρεώσεις και ανατροφή απογόνων που δεν θα αργήσουν να έρθουν…Και έχει να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά, χωρίς τη «χρυσόσκονη» της προηγούμενης μέρας και τα μοσχομυριστά ροδοπέταλα στρωμένα στο μονοπάτι του έγγαμου βίου της. Το ζευγάρι από κοινού, αν και πολλές φορές ταυτόχρονα με την αναπόφευκτη παρέμβαση γονιών και άλλων συγγενών, καλείται να χειριστεί απλές καθημερινές καταστάσεις αλλά και δισεπίλυτα προβλήματα που θα ανακύψουν εν καιρώ. Οι εν λόγω καταστάσεις, είναι και αυτές που δεν θα απαιτήσουν μόνο ερωτική διάθεση και ονειρεμένη ανιδιοτελή αγάπη, αλλά συνάμα καρτερικότητα, υπομονή και καλή επικοινωνία με το «άλλο μισό». Το «εγώ» παύει πλέον να υφίσταται, αλλά μεταλλάσσεται σε ένα ενωμένο και δυνατό «εμείς» το οποίο θα αγκαλιάσει όλα τα όνειρα, τις επιδιώξεις, αλλά και τα τέκνα του νέου ζευγαριού. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, ότι τα παιδιά που θα έλθουν, δεν είναι απλώς, μικρά γλυκά ναζιάρικα πλασματάκια που θα κοιμούνται νηφάλια στη μητρική αγκαλιά μας. Είναι νέοι άνθρωποι, που περιμένουν από μας να τους οδηγήσουμε στη ζωή και να τους δείξουμε το λαμπερό φως του ήλιου, αλλά και τη θαμπή σκιά του φεγγαριού. Ζητούν να τα προστατέψουμε από τους κινδύνους που αναμφίβολα θα παρουσιαστούν και επιδιώκουν να διαμορφώσουν προσωπικότητα και χαρακτήρα μέσα από τις δικές μας συμβουλές και παραινέσεις. Τότε είναι μόνο που το λαμπερό μας παραμύθι θα έχει αίσιο τέλος και κανένας κακός λύκος δεν θα παραμονεύει στο σκοτάδι…